Στην παρουσίαση του βιβλίου: Η Μεγάλη Κραυγή, ιστόρημα πέρα κι από μυθιστόρημα

ΔΙΑΘΗΚΗ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΗΜΩΝ

ΑΝΩΔΥΝΑ, ΑΝΕΠΑΙΣΧΥΝΤΑ, ΕΙΡΗΝΙΚΑ

 Ασφυκτικά γεμάτη, και με όρθιους ενώ πολλοί έμειναν απέξω, πράγμα σπάνιο για βιβλιοπαρουσιάσεις, ήταν η αίθουσα εκδηλώσεων "Δημήτρης Χατζής" χτες βράδυ, στην παρουσίαση του βιβλίου "Η Μεγάλη Κραυγή, ιστόρημα πέρα κι από μυθιστόρημα" του Γιάνη Δημολιάτη, αναπληρωτή καθηγητή Υγιεινής και Ιατρικής Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιό μας.

Η εκδήλωση οργανώθηκε από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ιωαννιτών και τις εκδόσεις "Κοντύλι" και ήταν ενταγμένη στο γιορτασμό των 50χρονων του Πανεπιστημίου. Το συντονισμό είχε η νηπιαγωγός, σχολική σύμβουλος και ποιήτρια Γιώτα Παρθενίου, που παρουσίασε και το βιογραφικό του συγγραφέα. Για το βιβλίο μίλησαν ο Χαράλαμπος Μουτσόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής Παθολογίας, η Ευδοκία Παπαγεωργίου, Γλύπτρια, Διευθύντρια του Εικαστικού Εργαστηρίου, και η Ελεονώρα Παντούλα, Ψυχολόγος με Μάστερ στην αντιμετώπιση του πόνου.

Η κ Παρθενίου κάλεσε πρώτα τον Πρύτανη κ Γεώργιο Καψάλη, ο οποίος στο σύντομο χαιρετισμό του είπε λόγια ζεστά για το συγγραφέα, μέλος της πανεπιστημιακής κοινότητας, που την τιμά και τον τιμά.

Ακολούθως πήρε το λόγο ο κύριος Μουτσόπουλος. «Το βιβλίο διαβάζεται με ευχαρίστηση», είπε. «Το περιεχόμενο είναι πολύ ενδιαφέρον, κεντρίζει τον αναγνώστη και τον υποχρεώνει να μην το αφήσει από τα χέρια του». «Από το βιβλίο του κ Δημολιάτη αναδεικνύονται επίσης οι παθογένειες και ελλείψεις του συστήματος υγείας της χώρας μας», είπε σε άλλο σημείο της ομιλίας του και πρότεινε «Το πόνημα θεωρώ ότι πρέπει να γίνει διδακτικό εργαλείο για φοιτητές της ιατρικής. Θα τους κάνει κοινωνούς, θα τους μάθει ποια είναι η πραγματική μάχη με την ασθένεια, με τις καθημερινές δυσκολίες, πρακτικές και ηθικές, θα τους μεταδώσει την ικανότητα ενσυναίσθησης των προβλημάτων του αρρώστου και θα τους εισάγει στους κανόνες συμπεριφοράς και δεοντολογίας.» Και έκλεισε την ομιλία του λέγοντας «Τέλος, θεωρώ ότι το βιβλίο θα προβληματίσει τον κάθε αναγνώστη. Θέτει κομβικά ερωτήματα, όπως το "πότε πρέπει κανείς να πεθάνει". Εύχομαι το βιβλίο να είναι καλοτάξιδο.»

Η κ Παπαγεωργίου, κοιτάζοντας το κοινό στα μάτια, «Έχετε γερό στομάχι; Αντέχετε;» το ρώτησε. «Αν όχι, μη διαβάσετε αυτό το βιβλίο!» Ασυνήθιστη παρότρυνση σε παρουσίαση βιβλίου όπου περιμένει κανείς για ευνόητους λόγους να ακούσει "Διαβάστε αυτό το βιβλίο". «Δεν είναι μια ιστορία που θα σου κρατήσει συντροφιά ή θα σε οδηγήσει σε ονειρικούς κόσμους, είναι ιστορίες καθημερινών ανθρώπων γροθιά στο στομάχι!» προειδοποίησε. «Το διάβασα με κομμένη την ανάσα! Ένοιωσα να βρίσκομαι σε άγρια καταιγίδα και περίμενα να καταλαγιάσει, για να εκτιμήσω τι άφησε στο πέρασμα της.» Ότι το βιβλίο ήταν άγρια καταιγίδα για την κ Παπαγεωργίου το είδαμε στη συγκίνηση της φωνής της σε αρκετά σημεία της παρουσίασής της. «Σε όλες τις ιστορίες της Μεγάλης Κραυγής καταγράφεται η ωμή πραγματικότητα γύρω από την χρόνια ασθένεια, την αντιμετώπιση της, τις επιπτώσεις στον χωρίς ποιότητα ζωής ασθενή, στις ζωές των οικείων και ιδιαίτερα του φροντιστή, ενώ διαφαίνεται η γένεση ενός νοσογόνου συστήματος. Είναι ένα ανάγνωσμα πρόκληση για τον άνθρωπο, την κοινωνία και το ιατρoβιομηχανικό σύμπλεγμα!». Και έκλεισε την ομιλία της, «Η Μεγάλη Κραυγή μας παροτρύνει να ζήσουμε, να αγαπήσουμε τη ζωή μας όπως μας τα φέρει, και με τον ίδιο σεβασμό να την αποχαιρετήσουμε όταν έρθει η ώρα μας χωρίς τις ανέλπιδες πειραματικές ιατρικές εξουθενωτικές παρεμβάσεις. Ήρθαμε για να φύγουμε!»

Η κ Παντούλα, τέλος, «Θεωρώ ότι είμαι από τους τυχερούς που διάβασαν πρώτοι αυτό το βιβλίο που διαφέρει σε πολλά σημεία από τα αναρίθμητα βιβλία που κυκλοφορούν. Ίσως η πιο σημαντική του ιδιαιτερότητα είναι ότι, όσες φορές κι αν το διαβάσει κανείς, θα βρίσκει συνεχώς νέα ερεθίσματα για σκέψη και προβληματισμό. Κάθε ιστορία μάς ταξιδεύει σε μια ανάλογη περίπτωση που έχουμε βιώσει ή ακούσει, καθιστώντας έτσι το περιεχόμενο των αφηγήσεων μια οικεία κατάσταση. [...] Ο διπλός ρόλος, του συγγενή και του φροντιστή, μας εξομολογούνται οι πρωταγωνιστές των ιστοριών, ήταν ιδιαίτερα απαιτητικός και μακροχρόνιος, με αποτέλεσμα να κουραστούν, να βάλουν στο περιθώριο τις δικές τους ανάγκες, να αμελήσουν τις δικές τους καθημερινές υποχρεώσεις, και τελικά να φτάσουν πολύ κοντά (αν κάποιοι δεν έφτασαν ήδη) στο σημείο να χάσουν τον δικό τους εαυτό.» Διότι, εξήγησε, «Το παραδοσιακό βιοϊατρικό μοντέλο είχε ως άξονα αναφοράς την εστίαση στο σύμπτωμα και την εξάλειψή του. Στόχος ήταν η ίαση του σώματος. Όμως ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα. Είναι και πολλά άλλα. Αυτή την ανάγκη καλύπτει το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο που προσανατολίστηκε με έναν πιο σφαιρικό τρόπο στην προσέγγιση του ασθενούς υπολογίζοντας ταυτόχρονα: τη βιολογική-ιατρική του κατάσταση, την ψυχολογική του διάθεση και την κοινωνική του υπόσταση. Κι αυτό είναι ένα σαφώς πιο λειτουργικό μοντέλο που πρέπει να υιοθετήσομε.» «Να είστε καλά, κατέληξε, και αναμένουμε το επόμενο βιβλίο σας, "Η Μεγάλη Συζήτηση”.»

Τέλος, ο συγγραφέας αναφέρθηκε στο ιστορικό, στο πώς και στο γιατί του βιβλίου του, όπου 15 φροντιστές, 23-74 ετών, αφηγούνται ελεύθερα «αυτά που δεν έχετε τολμήσει να πείτε ούτε στον εαυτό σας», από ένα τέταρτο της ώρας έως δύο ώρες, τα βιώματά τους φροντίζοντας, από λίγους μήνες έως σχεδόν είκοσι χρόνια, συγγενείς που έπασχαν ανίατη πάθηση. Παρουσίασε τι απάντησαν οι φροντιστές αυτοί στα ερωτήματα "Πότε έπρεπε ή πρέπει να πεθάνει ο φροντιζόμενος;" "Πότε θα ήθελες να πεθάνεις εάν εσύ βρισκόσουν στη θέση του;" "Πότε πρέπει να πεθαίνει ο άνθρωπος;" «Ω! εσείς άνθρωποι...», είπε σε κάποια στιγμή της ομιλίας του, με τα λόγια του Mίλοραντ Πάβιτς από το μυθιστόρημα "Τελευταία αγάπη στην Κωνσταντινούπολη", «δεν ξέρετε να μετράτε τις μέρες σας. Μετράτε μόνο το μήκος τους και λέτε ότι διαρκούν 24 ώρες. Ενώ οι μέρες σας μερικές φορές έχουν βάθος μεγαλύτερο από το μήκος, και αυτό το βάθος μπορεί να διαρκεί ένα μήνα, ακόμη κι ένα χρόνο.» Αλλά αυτό που έκοψε την ανάσα όλων ήταν η «Διαθήκη για τα τέλη της ζωής μου», υπογεγραμμένη και θεωρημένη για το γνήσιο της υπογραφής του, την οποία παρουσίασε, μετά λόγου γνώσεως, «ως γιατρός, δεν έχω το ελαφρυντικό ότι "δεν ξέρω ότι δεν ξέρω"» είπε, και την οποία παρουσιάζομε ολόκληρη παρακάτω για τη μεγάλη της σπουδαιότητα.

Ακολούθησε συζήτηση με το κοινό. Η ώρα είχε πάει 10:30 και η αίθουσα ήταν ακόμα γεμάτη.

ΔΙΑΘΗΚΗ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ MOY

ΑΝΩΔΥΝΑ, ΑΝΕΠΑΙΣΧΥΝΤΑ, ΕΙΡΗΝΙΚΑ

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ, ΠΡΟΣ ΤΟ ΓΙΑΤΡΟ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟΝ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΜΟΥ

ΕΓΩ, ο/η _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ __ _ _ _ _, επάγγελμα _ _ _ _ __ _ _ _ _, κάτοικος _ _ _ _ _ __ _ _ _ _, οδός & αριθμός _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _, δελτίου ταυτότητας _ _ _ _ _ _ _ _ _,

μετά προσεκτική σκέψη και έχοντας πλήρη διαύγεια πνεύματος,

Τι θα ψηφίσω

Λάβαμε 14/1/2015 την τελευταία (ελπίζω) τροποποίηση: «Προς όλα τα μέλη ΔΕΠ. Σας ενημερώνουμε ότι έγιναν και νέες αλλαγές στο Πρόγραμμα Εξεταστικής του χειμερινού εξαμήνου λόγω βουλευτικών εκλογών. Ενημερώνουμε επίσης ότι σύμφωνα με τροπολογία του νόμου στην εξεταστική του χειμερινού εξαμήνου οι φοιτητές έχουν το δικαίωμα να εξεταστούν σε όλα τα μαθήματα προηγούμενων εξαμήνων (χειμερινών και εαρινών: διπλή εξεταστική). Από τη Γραμματεία Τμήματος Ιατρικής».

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος έγκειται στο να τοποθετούμε τους στόχους μας πολύ χαμηλά και να τους επιτυγχάνουμε: ακριβώς όπως η "διπλή" εξεταστική.

Σύμφωνα λοιπόν με τροπολογία του νόμου διπλή εξεταστική!... Με ποια μελέτη παιδαγωγικών επιπτώσεων; (ΜΠΕ, Educational Impact Assessment). Από ποιον αποφασίστηκε; πότε; Και γιατί εμείς ανεχόμαστε τροπολογίες χωρίς ΜΠΕ; γιατί υλοποιούμε καταστροφικές τροπολογίες; γιατί «το σκλάβο τον έχομε μέσα μας»; (Μάρτιν Λούθερ Κινγκ)

Μία μόνον εξεταστική ανά μάθημα κι αν δεν περάσουν διαγράφονται από φοιτητές, θα ήταν πολύ λίγο. Όμως, διπλές και τριπλές και τρίδιπλες; Αυτό είναι συμφορά. Για τους φοιτητές πρωτίστως. Καί για τη χώρα, και για το μέλλον της χώρας. "Ελλάς Ελλήνων Εξεταζομένων Αδιδάκτων".

Λεγόμαστε δάσκαλοι, η τραγωδία όμως είναι ότι δεν θα κάνομε τίποτα. Θα το καταπιούμε. "Δεν συνέβη δα και τίποτα το τρομερό"... Ποιος μας τον έβαλε μέσα μας; (το σκλάβο)

Συγχωνεύοντας δύο εξάμηνα σε μία εξεταστική, "διπλή", όσοι ριχτούν στη μάχη και για τα δυο ρισκάρουν να χάσουν καί τα δύο. Αν οι εξεταζόμενοι διασπείρουν τις δυνάμεις τους σε μαθήματα δύο εξαμήνων το πολύ-πολύ να μαζέψουν μερικά 5άρια από το ένα και μερικά από το άλλο, χάνοντας ταυτόχρονα άλλα μαθήματα της κανονικής εξεταστικής. Αν όμως επικεντρωθούν μόνο στα μαθήματα του κανονικού εξαμήνου θα μπορούσε και να αριστεύσουν. Αντ’ αυτού επιβραβεύομε την αρχή του 5αριού με εξίσωση προς τα κάτω, φοιτητών και καθηγητών (ούτε οι τελευταίοι έχουν συμβόλαιο με το θεό ότι θα τους κρατήσει αλώβητους από τον ωχαδερφισμό, "έλα μωρέ, όλα απαγορεύονται κι όλα επιτρέπονται"...)

Μα, η διπλή εξεταστική είναι για τους φοιτητές, «για το καλό τους» που θάλεγε κι ο Μηλιώκας, δεν τους λυπάσαι; Βεβαίως! Αυτοί κυρίως είναι που έχουν ανάγκη από μια σταθερή πολιτική σοβαρότητας. Γιατί η διπλή εξεταστική ΔΕΝ είναι σοβαρά πράγματα. Από σοβαρούς ανθρώπους για σοβαρούς ανθρώπους. Είναι σπρώξιμο προς τα κάτω αυτών ακριβώς για τους οποίους υποτίθεται γίνεται η "μεγάλη" αυτή χάρη. Αυτοί είναι που μαζί με των προηγούμενων εξαμήνων διακινδυνεύουν και τα μαθήματα του τωρινού. Ακόμα χειρότερα, αυτοί είναι που, με τη "φιλολαϊκή" πολιτική της "διπλής", παγιώνουν και παγώνουν στην ψυχή τους τη νοοτροπία του μίζερου αξιολύπητου σκλάβου, που παρακαλεί τον οίκτο μας (θα θέλατε αύριο αυτός να είναι ο γιατρός σας;), αντί του ελεύθερου ανθρώπου, που ό,τι πετυχαίνει στη ζωή του το παλεύει με το σπαθί του. Αυτοί είναι που χρειάζονται πολιτική ανάτασης: αντί να τους βάζομε τον πήχη ένα πόντο παρακάτω, έχουν απόλυτη ανάγκη από έναν παραπάνω. Άμα συνεχίσομε πόντο-πόντο προς τα κάτω, θα καταλήξουν στο μηδέν. Άμα ξυπνήσομε από το λήθαργό μας και πόντο-πόντο προς τα πάνω θα γίνονται όλο και καλύτεροι, κάθε πόντο θα κερδίζουν τον εαυτό τους και δεν θα πιστεύουν στα μάτια τους, ο ενθουσιασμός τους (το μεγαλύτερο κεφάλαιο ενός μαθητή) θα ανακτηθεί. Όλο και χειρότεροι ή όλο και καλύτεροι; Προς τα κάτω ή προς τα πάνω; Ιδού το πραγματικό δίλημα. Διαλέξτε!

Ο Λιβανέζος φιλόσοφος Nassim Nicholas Taleb στο βιβλίο του Antifragile μελετά την ευθραυστότητα και τη δυσθραυστότητα (μη-ευθραυστότητα, αντι-ευθραυστότητα, antifragile). Αν το ρεκόρ είναι στα δύο μέτρα, και βάλεις τον πήχη στα 199, έναν πόντο παρακάτω, θα τον περάσουν περισσότεροι. Αν την επόμενη φορά τον βάλεις στα 198, ακόμα περισσότεροι με λιγότερη προσπάθεια. Κι αν στα 197, ακόμα περισσότεροι χωρίς προσπάθεια κτλ, ώσπου, κατεβαίνοντας, το ύψος καταρέει στο μηδέν, οι άνθρωποι ξεμαθαίνουν και ύστερα από λίγο κανένας δεν θα περνά ούτε το μισό μέτρο. Αντίθετα, αν βάλεις τον πήχη έναν πόντο παραπάνω, μικρή προσπάθεια παραπάνω θα τους κάνει λίγο καλύτερους, και μετά στα 202 λίγο ακόμα καλύτερους και μετά στα 203 κοκ. Ακόμα κι αν δεν περάσει κανένας τα 202 (διότι, πχ, αυτό είναι το όριο για το ανθρώπινο είδος), το σύστημα θα κρατηθεί τουλάχιστον στα 200 που ήταν, δεν καταρέει, ενώ ίσως κάποιοι τα καταφέρουν στα 201. Το συν κάτι είναι μια πολιτική μη-ευθραυστότητας. Αν αρχίσεις τις εκπτώσεις, σε περιμένει ο πάτος. Από την άλλη μεριά, βέβαια, αν από τα δύο μέτρα βάλεις τον πήχη στα τρία, δεν υπάρχει τρόπος να το πιάσει άνθρωπος και το σύστημα παραλύει λόγω απογοήτευσης, καταρέει από την αντίθετη κατεύθυνση.

Αν είσαι όλο και λιγότερο απαιτητικός, αν είσαι όλο και περισσότερο "χαριστικός", αυτό είναι καταστροφή για τον εγκέφαλο του ανθρώπου: μπαίνει στο φαύλο κύκλο της ευθραυστότητας, και δεν γλιτώνεις εύκολα από φαύλους κύκλους. Οι ψυχολόγοι λένε πως οι ‘χάρες’ κάνουν τελικά τους λήπτες ισόβια ανάπηρους και τους δότες ισόβια εξουσιαστές. Από την άλλη, το να είσαι απίστευτα απαιτητικός, όλο και περισσότερο σκληρός, είναι εξίσου φαύλο με το να είσαι όλο και λιγότερο απαιτητικός. Το "συν κάτι" είναι που κάνει τη διαφορά: αυτό δίνει την ευκαιρία στον εγκέφαλο να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του περιβάλλοντος και να εξελιχθεί. Χωρίς μια κάποια πίεση δεν υπάρχει εξέλιξη, όπως το ίδιο δεν υπάρχει με μηδέν πίεση και με τόνους πίεση. "Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε. Λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα" τραγουδά η Μαρία Φαραντούρη σε στίχους Γιώργου Σεφέρη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Η διπλή εξεταστική είναι "Λίγο ακόμα, να κατεβούμε. Λίγο χαμηλότερα, λίγο χαμηλότερα, λίγο χαμηλότερα". Ώσπου πιάνομε πάτο. Και η χώρα καταρέει...

Ο Μιχαήλ Άγγελος, ο περίφημος ζωγράφος της Αναγέννησης, το είπε ως εξής: «Για τους περισσότερους από μας, ο μεγαλύτερος κίνδυνος έγκειται όχι στο να θέτουμε πάρα πολύ υψηλούς στόχους και να μη μπορούμε να τους επιτύχουμε, αλλά στο να τοποθετούμε τους στόχους μας πολύ χαμηλά και να τους επιτυγχάνουμε.» Ακριβώς όπως η "διπλή" εξεταστική. 

 Θεωρίες! θα μου πείτε. Εσείς πιστεύετε μόνο το πείραμα. Έχετε δίκιο. Ο (μακαρίτης) καθηγητής του Φυσικού Τμήματος Παναγιώτης Ασημακόπουλος μάς είχε πριν χρόνια κοινοποιήσει αποτελέσματα "πειράματός" του. Είχαμε, πΚ (προ Κρίσης, ποιος είπε ότι η Κρίση ξεκίνησε το 2008;), "με τροπολογία νόμου", υποχρεωθεί να ξανα-εξετάσομε φοιτητές που στην κανονική εξεταστική είχαν κοπεί. Ξανάβαλε λοιπόν τα ίδια ακριβώς θέματα που είχε βάλει στην κανονική. Και οι ξαναεξετασθέντες ξαναπήγαν εξίσου άσχημα. Διότι πήγαν απροετοίμαστοι στην κανονική, ξαναπήγαν απροετοίμαστοι και στη δεύτερη ευκαιρία, διότι ο χρόνος που μεσολαβούσε ήταν ελάχιστος, διότι έχοντας βγει εξουθενωμένοι από την κανονική δεν είχαν δυνάμεις για τρίτο ημίχρονο, διότι δεν τους ενδιέφερε να μάθουν (οπότε θα περνούσαν κιόλας) αλλά να περάσουν (οπότε δεν ήταν ανάγκη και να μάθουν, θα μπορούσε να αντιγράψουν πχ), διότι... διότι... διότι... Ωστόσο! «το δικαίωμα να εξεταστούν» έγινε "σεβαστό"!... Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα (και η χώρα κατέρευσε).

Ως πολίτες μιας χώρας, θα πρέπει να βρούμε τον τρόπο να ορίζομε αμερόληπτους εκπροσώπους μας στη Βουλή, και η κλήρωση μεταξύ όσων έχουν δικαίωμα εκλέγεσθαι, χωρίς επανάθεση (χωρίς δικαίωμα να μπαίνουν στην κληρωτίδα δεύτερη φορά), είναι η λύση που μας δίδαξε η (αρχαία) Αθηναϊκή Δημοκρατία (αν τους ακούγαμε κιόλας...). Αλλιώς, "τροπολογία του νόμου" από το "λαϊκισμό" που νέμεται την εξουσία εκμαυλίζοντας τον ψηφοφόρο συν (ν)τροπολογία από τον εκμαυλισμένο ψυχοδότη (τον εξίσου λαϊκιστή: για να γίνει μια ντροπή χρειάζονται δύο χέρια, ένα που να παίρνει κι ένα που να δίνει) ίσον κατάρευση της χώρας.

Ως μέλη μιας σχολής, θα παρακαλούσα τον Πρόεδρό της να καλέσει έκτακτη Γενική Συνέλευση για απόφαση ότι θα σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και θα σεβαστούμε τον εαυτό μας, τους φοιτητές μας και το μέλλον της χώρας μας. Σε υλοποίηση του τελευταίου άρθρου τού Συντάγματος που επιβάλει στον πατριωτισμό μας την προστασία της χώρας από τωρινή και μελλοντική καταστροφή της. Τώρα είναι η ώρα να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, όχι στις 25/1/2015.

Ως άτομο εγώ, τι θα ψηφίσω στις 25; Εμένα! Εγώ έχω να βγάλω το σκλάβο από μέσα μου.

Γιάνης Δημολιάτης,

αναπληρωτής καθηγητής Ιατρικής Εκπαίδευσης 

(που τυχαίνει και να γνωρίζει ότι ο εγκέφαλος είναι μια μηχανή που δεν της είναι δυνατό να μη μάθει [αλλιώς δεν θα υπήρχε εκεί που υπάρχει]· άρα, αναγκαστική συνεπαγωγή, οι εξετάσεις [του μαθητή] πρέπει να καταργηθούν).

16-1-2015, 8:29πμ.

Η Μεγάλη Κραυγή στα βιβλιοπωλεία

Προκλητικό για την ιατρική κοινότητα – ανακουφιστικό για τους ανθρώπους

Θα το βρείτε στις εκδόσεις Κονδύλι, στα βιβλιοπωλεία και στο διαδίκτυο.


13 αφηγήματα συνθέτουν τη Μεγάλη Κραυγή. Θα μπορούσε να ειπωθούν και διηγήματα. Αυτοδιηγήματα, καθώς είναι αφηγήσεις εκ βαθέων. «Αυτά που δεν έχετε τολμήσει να πείτε ούτε στον εαυτό σας», ζητήθηκε από συγγενείς που φροντίζουν ανίατα πάσχοντες...