Ζω σε μια φυλακή
Εσύ είσαι υπέρ της ευθανασίας;
ΧΑΡΙΤΗ
Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007, ώρα 12 το μεσημέρι, στο βάθος ενός
εστιατορίου της πόλης της
Λοιπόν! Λέγομαι
Χαρίτη Μαλάμη, είμαι εβδομήντα χρονών – εβδομήντα ένα! μην κρύβεις χρόνια…
Να
τα κατοστήσεις!
Γιατί,
τσιγκούνη; (γελάει)
Χίλια!
(γελάνε)
Να τα χιλιάσεις!
Ε…
αγάπησα έναν άνθρωπο στα δεκαεπτά μου χρόνια –εκείνος ήταν τριάντα ενός– και…
τελικά παντρευτήκαμε. Τον κατάφερα.
Δε σε κατάφερε…
Όχι.
Τον κατάφερα.
Θεωρητικά
ήμασταν και οι δύο εναντίον του γάμου, αλλά τελικά παντρευτήκαμε· με πέντε
καλεσμένους – με τους γονείς μας. Περάσαμε όπως όλα τα ζευγάρια: καλά, όμορφα,
έρωτες… Η βασική μας σχέση, και νομίζω το σημείο που μας ένωσε πολύ, ήταν η σάρκα. Πρώτα αυτή. Και ύστερα το ότι,
ίσως επειδή εγώ κατάγομαι από προσφυγική οικογένεια κι έζησα σε μια οικογένεια
πατριαρχική, απόλυτα πατριαρχική, έψαχνα να βρω έναν άντρα να μπορώ να ακουμπήσω επάνω του, και το βρήκα σ’
αυτόν τον άνθρωπο. Ε… δεν αντέχω τις φωνές, τους καβγάδες – εκείνος υπήρξε πάντα ήρεμος. Δεν είχαμε ποτέ καβγάδες
στο σπίτι. Είχαμε συζητήσεις, και σε κάποιες δύσκολες ώρες δικές μου –που, δεν
το κρύβω, και ζήλευα και φώναζα και έκανα– εκείνος θεωρούσε
καλό να αποχωρεί· και να επιστρέφει όταν εγώ είχα ηρεμήσει. Έτσι κύλησε η ζωή
μας.
